Mieszkam w Kijowie, niedaleko góry Szczekawica. To jedno ze stołecznych wzgórz, nazwane tak na cześć jednego z braci założycieli miasta, Szczeka. Według kronik i lokalnych legend, to właśnie na tej górze pochowany jest kijowski kniaź Oleg. Obecnie znajduje się tu park krajobrazowy (cóż, jak to park – drzewa i trawa do pasa), meczet i cmentarz staroobrzędowców. Dawno, dawno temu, podczas zimnej wojny, znajdowała się tu stacja zagłuszająca.
Być może ludzie nie wiedzieliby o tej górze, ale jesienią 2022 r. Putin wyciągnął głowicę nuklearną ze swoich obcisłych spodni i zaczął nią wymachiwać, grożąc uderzeniem nuklearnym w „centra decyzyjne” w Kijowie. Wtedy natychmiast rozpoczął się wyścig w kupowaniu jodu i masek przeciwgazowych. A media społecznościowe i tradycyjne pisały o tym, co robić w przypadku wybuchu jądrowego.
Nie ma jednak na świecie niczego, absolutnie niczego, czego Ukraińcy nie mogliby obrócić w żart. Pamiętajmy o tym. Wszystko, co nam się przydarza, obracamy w coś zabawnego. Płaczemy, smucimy się i śmiejemy. To nasz sposób na przetrwanie. Śmiej się, kiedy żyjesz i żyj, kiedy się śmiejesz
Tak więc na tej pierwszej głowie, przepraszam, głowicy nuklearnej Putina, narodził się pierwszy wspaniały mem – orgia na Szczekawicy. Mieszkańcy Kijowa, przyjezdni, a nawet mieszkańcy innych miast i wsi w przypadku wybuchu jądrowego zamierzali urządzić na Szczekawicy orgię. Ogromną i kolorową. W tamtym czasie mój przyjaciel i ja poważnie zastanawialiśmy się, do kogo dołączyć: do uczestników – czy do krytyków i konsultantów. W końcu balkon naszego przyjaciela wychodzi w stronę miejsca, w którym miała się odbyć orgia, więc moglibyśmy wziąć megafon i kierować całym procesem. Myślę, że byłabym bardzo dobra w krzyczeniu z balkonu podczas eksplozji nuklearnej: „Co ty robisz, dziewczynie jest niewygodnie!”.
Inna moja znajoma, naukowczyni, zapoczątkowała tradycję: za każdym razem, gdy Putin odpala tę... głowicę nuklearną, pisze: „nie pij jeszcze jodu”.
I muszę wam powiedzieć, że Putin i Rosjanie używali tej głowicy nuklearnej tak wiele razy jako pieprzonego argumentu w tej wojnie, że gdybyśmy poważnie reagowali na te groźby, gdybyśmy nie nauczyli się z tego śmiać, prawdopodobnie wszyscy umarlibyśmy ze smutku, tęsknoty i żalu
Niedawno pojawiły się doniesienia, że nasze drony dotarły do stacji radarowej dalekiego zasięgu w Mordowii. Wśród Ukraińców wiadomość ta spotkała się z reakcją: „O, świetnie, może te dranie będą mniej latać i bombardować, może łatwiej będzie zdobyć ich zakłady produkujące rakiety i szahidy. Gdzie jeszcze mogą dotrzeć nasze drony?”. Nasi amerykańscy partnerzy odpowiedzieli: „Ukraińcy przekroczyli czerwoną linię – i to właśnie teraz”. Wychodzi na to, że tym razem głowicę nuklearną od Putina dostali Amerykanie. A co z Ukraińcami?
Śmiejemy się. Jodu jeszcze nie piliśmy. Ustalamy czas spotkania i dress code dla Szczekawicy. Ustalamy, gdzie zaparkować i co przywieźć. Ci, którzy mieszkają daleko, proszą mnie o zajęcie dla nich miejsc i przyniesienie przekąsek. Zdałam sobie sprawę, że nie ma strachu. Jeśli jest przejebane, to jest przejebane.
Przejebane – tak, przejebane...
To właściwie nasze codzienne motto. Idziemy do pracy, niepokój. Kanały monitorujące donoszą, że rakiety są nad Kijowem. A ty jedziesz i myślisz: jebać to, ale musisz jechać do pracy. Rosjanie używają botów i pożytecznych idiotów do rozpowszechniania informacji, że Kijów znowu padnie w trzy dni, a ty pijesz poranną gorzką kawę, przypominając sobie tę straszną podróż ewakuacyjną i myśląc: „Jebać to, nigdzie się nie wybieram”.
W ciągu tych 10 lat wojny próbowaliśmy śmierci tak wiele razy, że przestała być straszna
W 2014 roku mój przyjaciel mieszkał w Ałczewsku (obwód ługański), a miasto zostało zajęte przez rosyjskie wojsko i lokalnych, że tak powiem, separatystów wspieranych przez rosyjskie władze. A potem jego przyjaciel go wydał. Zabrali go na przesłuchanie, wozili z workiem na głowie przez długi czas i powieźli gdzieś na pole, gdzie miał zostać „zastrzelony”. Mówi, że bardzo się bał podczas pierwszej egzekucji, ale podczas drugiej już nie tak bardzo, a podczas trzeciej się śmiał. Nie histerycznie, tylko dlatego, że cały ten kataklizm stał się zabawny. I już przy pierwszej egzekucji przymierzał się do własnej śmierci. Pogodził się z nią, zaakceptował, uczynił z niej swoją dziewczynę.
Mierzyliśmy już tę śmierć podczas ostrzału miast. Wydaje się, że każdy miał już okazję zmierzyć ją więcej niż raz. I już śmiejemy się jej w twarz. Jest w tym pewien fatalizm – akceptacja tego, co się dzieje, próbowanie różnych scenariuszy. A potem czytasz o „czerwonych liniach” w amerykańskiej prasie i śmiejesz się z tego, że „jeszcze nie piję jodu”, że „pierdolę to, idę umyć włosy”, licząc wszystkie czerwone linie ogłoszone przez Rosję i naszych partnerów. Śmiej się.
Z jakiegoś powodu obcokrajowcy są zaskoczeni naszym śmiechem, różnorodnością memów i żartów, które mamy na każdą okazję. Myślą, że to jakaś frywolność. W rzeczywistości to nasz sposób na przetrwanie. Kiedy się śmiejemy, możesz być pewien, że się trzymamy
Ale kiedy przestajemy się śmiać, wtedy należy się bać. To oznacza wszystko – poddaliśmy się. Lub, co bardziej prawdopodobne, umarliśmy. I uwierz mi, ostatnia osoba, która umrze, będzie śmiać się najgłośniej.
Tak więc, drodzy zagraniczni czytelnicy, nie dziwcie się, że Ukraińcy się śmieją. Śmiejemy się, ponieważ cóż innego możemy zrobić, gdy Ukraińcy mają tak wiele różnych sposobów na śmierć, że jeden więcej lub jeden mniej wychodzi na to samo. Każdy nowy sposób rodzi tylko nowe memy, nowe żarty i śmiech.
W co więc ubrać się w kwietniu na Szczekawicę, jeśli zamierza się umrzeć? Co jest modne na okoliczność atomówki?
<span class="teaser"><img src="https://assets-global.website-files.com/64ae8bc0e4312cd55033950d/661fc871a74ca63b5c9e427e_prawda-ukr-poziom.jpg">Jak rozmawiać z dziećmi o wojnie?</span>
Tatusya Bo (Tetiana Komlyk) jest blogerką, autorką książek dla dzieci, wolontariuszką, dyrektorką wykonawczą Fundacji Charytatywnej „Ukraińska Fundacja „Mriya". Z wykształcenia jest reżyserką wydarzeń teatralnych oraz nauczycielką języka i literatury ukraińskiej. Pracowała jako korespondentka, redaktorka, scenarzystka. Mama dwójki zabawnych dzieci.
Wesprzyj Sestry
Nawet mały wkład w prawdziwe dziennikarstwo pomaga demokracji przetrwać. Dołącz do nas i razem opowiemy światu inspirujące historie ludzi walczących o wolność!
